ihtiyarus

  D ostlar bu gün günlerdir ilk defa beni mutlu eden bir olay oldu. E-postama çok kısa bir mail geldi. Çok kısa bir cümle ve aşağısında ise bir web sitesinin linki verilmişti. Dostlar linki tıkladıktan sonra gördüğüm manzara karşısında elma şekeri bulmuş çocuklar gibi şenlendim. Yüreğimi sımsıcak bir coşku ve umut kapladı. Daha fazla sözle sizi oyalamayacağım. Hemen linke tıklayın….. Sizde mutlu olun… İşte aşağıda o cümle ve link. Adresi mutlulukla iletiyor ve Atamı sizlerle başbaşa bırakıyorum...   http://www.anitkabirozeldefteri.com/

Bir şekilde boylu boyunca yere düştüyseniz yeniden dimdik ayağa kalkmak için el, ayak ve kollarınız gereklidir değil mi ? Emin misiniz...  Bir şekilde boylu boyunca yere düştüyseniz yeniden dimdik ayağa kalkmak için el, ayak ve kollarınız gereklidir değil mi ? Emin misiniz...  Kolları, elleri ve ayakları olmayan adam bir takım komiklikler yapıp, yere düştükten sonra şunları söylüyor:        "Her insan hayatta zaman zaman bu derece umutsuz olduğu zannedilen durumlara düşebilir; Hatta tekrar ayağa kalkabilmek için her türlü imkan ve enstrümandan yoksun da kalabilir... Şimdi sizlere soruyorum" diyor:        "Ben 100 kere tekrar ayağa kalkmayı denesem ve 100'ünde de başarısızlığa uğrasam, tekrar ayağa kalkabilme konusunda tüm umutlarımı yitirmeye hakkım veya şansım var mı?" "Yani artık sizce 101. seferi hiç denemeyi dahi düşünmemeli miyim? Maalesef benim öyle bir şansım yok; yaşamımı devam ettirebilmek için ne yapıp edip tekrar ayağa dikil

Kahraman Komutanlarımızdan Özür Diliyorum B ugün akşamüzeri televizyona gözüm takıldı. “Terörle mücadelede 2007-2008 yıllarında Türk Silahlı Kuvvetleri ve emniyet mensubu olarak görev yaparken şehit olanların yakınlarıyla malul ve gazi 61 kişiye Çankaya Köşkü'nde düzenlenen törenle Cumhurbaşkanı Gül tarafından Devlet Övünç Madalyası verildi.” Bu tören gösteriliyor. Yazı yazmayı bırakıp izlemeye başladım. Çok genç ve çok yakışıklı bir gazi tekerlekli sandalyede yine bir başçavuş tarafından madalyası verilmek üzere getiriliyor. Ondan sonrasını seyredemedim. Yüreğimin kabardığını ve farkında olmadan gözlerimden yaşların aktığını hissettim. Başladım sessiz sessiz ağlamaya. İçerden oğlumun yemeğe çağırmasıyla birlikte gözlerimdeki yaşları silerek mutfağa gittim. Orada da TV açık star haberde Uğur Dündar birisiyle konuşuyor. Konuştuğu kişi emekli bir subay. Emekli subay anlatıyor ve Uğur Dündar gözlerini faltaşı gibi açmış dinliyor. Emekli subayın anlattığı kişi silah arkadaşı Albay M

  KARACA ''verin bana bir milyon imza, sattırmam '' diyor. TEMA 2/B kapsamındaki orman arazilerinin satılmaması için imza  kampanyası başlattı.  Hayrettin Karaca ''verin bana bir milyon imza, sattırmam '' diyor.  Aşağıdaki siteden imza kampanyasına katılabilirsiniz. (30 sn zaman ayırın) http://www.tema.org.tr/2B/

D ostlar, aylardır içimden yazmak gelmiyor. Neden? Diye soranlarınız olacaktır. Evet dostlar, eskiden hep sabahları kalktığımda babamın çoktan kalkıp bakkala gidip ekmek, gazete, süt alıp eve döndüğünü, sobayı yakıp çayı demlediğini, kahvaltı sofrasını kurduktan sonra da sobanın yanında gazetesini okurken ve çayını yudumlarken bulurdum. Şimdilerde ise adet değişti. Daha sonraki yıllarda ben evlenip barklanıp çoluk çocuk sahibi olduktan sonra bu görevi üstlendim. Ama ne oldu ne zaman oldu hatırlamıyorum ama şimdi ben sabahları çok erken kalkıyorum. Genelde o saatlerde dükkanlar kapalı ev ahalisi uykuda oluyor. Gazete almayı yıllar önce bıraktım. Şimdilerde sabah kalktığımda kahve makinesine filtre kahveyi koyuyorum. Kahve olana kadar sigaram bitmişse o günkü sigaralarımı sarıyorum. Diz üstü bilgisayarımı mutfaktaki masanın üstüne koyuyorum. Kahvemi alıp sigaramı da yakıyorum başlıyorum netteki gazete haberlerini okumaya. TV ancak ev halkı kalktıktan sonra açılıyor. Ben zaten ne zaman

D ostlar bugün olan bitenlerle ilgili ne zamandır bir sürü şey yazıyorum neredeyse kitap olacak bir türlü sonunu getiremedim. O nedenle de yayınlamadım. Zaten yayınlamaya fırsat bulamadan her gün sürpriz bir şeyler oluyor. Yine bugün nette dolaşırken yaptığı araştırmalarla ünlü, yazdığı bütün kitaplarını okuduğum araştırmacı gazeteci yazarlardan Soner Yalçın’ın Hürriyet Gazetesinde ki bugünkü köşe yazısını okudum. İşte dedim tamda benim düşündüklerimi anlatıyor. Şu anda olan bitenleri bu kadar güzel analiz edip özetlediğini okuyunca sizde görüp bana hak vereceksiniz. Darbeyi sadece askerler mi yapar? Soner YALÇIN sonery@hurriyet.com.tr TSK son yıllarda bazı çevreler tarafından neden yıpratılıyor? Türkiye’nin en güvenilir kurumuna karşı yapılan bu sistematik psikolojik savaşın amacı nedir? TSK bir karşı darbenin saldırılarına mı maruzdur? Kimdir bu neo-darbeciler ve ne istemektedirler? BASINDAKİ bazı meslektaşlar benzer cümleleri yazıp duruyor: "Askerler, AKP’ye kar

K adın her sabah olduğu gibi o gün de beyaz değneği ve el yordamı ile otobüse binmişti. Şoför: -Soldan üçüncü sıra boş hanımefendi, dedi. Kadın 32 yaşında güzel bir bayandı ve eşi oldukça yakışıklı bir deniz subayı idi. Bundan bir kaç ay önce yanlış bir teşhis sonucu gerçekleştirilen ameliyatla gözlerini kaybetmişti genç kadın ve asla göremeyecekti. Kocası ameliyattan sonra acı gerçeği öğrenince yıkılmış ve kendi kendine bir söz vermişti. Asla karısını yalnız bırakmayacak, ona sonuna kadar destek olacak, kendi ayakları üzerinde durana kadar cesaret verecekti. Günler geçiyordu. Kadın her geçen gün kendini daha kötü hissediyor, çok sevdiği kocasına yük olduğunu düşünüyordu. Eşinin bu içine kapanık, karamsar hali kocayı çok üzüyordu. Bir an önce bir şeyler yapması gerekiyordu, karısı günden güne kendi içine kapanık dünyasında kayboluyordu. Bütün gün düşündü koca, nasıl yardim edebilirim güzeller güzeli eşime diye. Birden aklına eşinin eski işi geldi. Geri dönmesini isteyecekt