ihtiyarus

D ostlar çok nadir izlediğim TV de dün akşam KANAL TÜRK de Yolsuzluk ve Yoksulluk programını izledim. Konuşmacılar ülkenin durumunu, gidişatı bir güzel betimlediler. En güzel de ATO Başkanı Sayın Sinan AYGÜN e-devlet 'in sitelerinden alıp derlediği rakamlarla Türkiye 'nin günümüzdeki fotoğrafını ortaya koydu. Rakamlar ürkütücüydü. İzleyenleriniz varsa şayet sizleri bilmem ama şahsen benim tüylerim diken diken oldu. Bu yüzden de çok zor uyudum. Sayın Başabakan heralde yatağında horul horul uyumuştur yada gecenin bilmem hangi saatinde nerede kimlerle buluştu ve kimbilir nelerin pazarlığını yaptı acaba? Ama ben çok az bir uykudan sonra sabah kalktım herzamanki gibi kahvemi makineye koydum ve bilgisayarı açtım. Daha sonra kahvemi makineden alıp ayılmak üzere pc nin başına oturdum. Gelen maillerimi okumaya başladım. Bu gün çok sevdiğim eşimin gönderdiği mailler arasında yazarı yazmayan bir şiire takıldım. Tam da dün akşamki programdan sonra bu şiir bu güne uygun olur düşüncesiyle

S evgili dostlar bu gün sizlere yaşadığım uçak yolculuklarından birkaçını anlatmadan geçemeyeceğim. Yıl 1970 mevsim ilkbahar çok sevdiğim ve şimdi onunla geçirdiğim günleri mutlulukla andığım rahmetli dedemle yaptığım ilk uçak yolculuğumu anlatacağım. Dedem astım hastasıydı. Eşini yıllar evvel kaybettiğinden dolayı yalnız ve de bakanı pek olmadığı için çoğu zaman bizde kalıyordu. Bir gün çok sıkıldığını ve Samsun ‘da yaşayan teyzemin yanına gitmek istediğini söyledi. Teyzem telefonla arandı. Onlar uçakla götürmemizi söylediler. Uçağa binebilmesi için doktor raporu istendi. Doktordan rapor alındı ve benim götürmem istendi. Ben ve dedem bir taksiyle Esenboğa hava alanına gittik. O zaman bana hayli küçük gelen 4 motorlu pervaneli bir uçağa bindik. Daha sonra havalandık. Dedem bir süre sonra yanındaki uçağın penceresi ile oynamaya başladı. Epeyce oynadıktan sonra döndü bana “ula daral geldi şu camı aç” dedi. Ben hem şaşırdım hem güldüm “dede bu cam açılmaz” dedim. Bana inanmadı ve hostesi